Empty nest .... hoe dat voelt?

Niet eerder gedacht dat het voelt zoals het voelt. En eigenlijk wist ik het ook wel een beetje. Afgelopen weekend heeft dochterlief het 'nest' verlaten. Na 23 jaar geen stapels was meer, is het anders aan de keukentafel en krijgt de invulling van mijn tijd een geheel andere dimensie. Ze is ons enig kind dus aan de stilte in huis zal ik ook echt even moeten wennen. Mijn taak als opvoeder lijkt volbracht.

Loslaten, afscheid nemen van een periode en op een bepaalde manier niet meer nodig zijn. Dat het op de één of andere manier een tikkie pijn en verdrietig voelt, dat mag. Dat ik iets minder betrokken ben bij haar leven, ook dat wist ik wel. Een soort noodgedwongen leren om afstand te nemen. Maar bovenal ben ik waanzinnig blij, ontzettend trots en gelukkig voor mijn dochter! Bovendien volgt bij een afsluiting van een periode ook een start van een nieuwe fase. Gezellig bij elkaar op visite komen ook al voelt dat voor haar een beetje als thuiskomen. Daten en heerlijk bijkletsen op wat voor een moment dan ook. Maar ook een periode waarin ik meer mijn eigen ding mag en kan doen zonder dat het een vorm van schuldgevoel geeft. Dat het mag om mezelf eens op de eerste plek te zetten, gewoon omdat het kan.

Echt helemaal ontzorgen zal het niet worden, daarvoor zijn we teveel aan elkaar verbonden. Maar er komt nog meer levensvreugde en dat gunnen we elkaar. En ondanks dat ik naar die nieuwe fase uitkijk, hoe zeer ik ook benieuwd ben naar eigen vrije tijd, vind ik dat loslaten nu even een dingetje. Maar zolang ik me besef dat loslaten ook lief hebben is, dat het weer helemaal goedkomen.

Laureen Paling-Stout

©Kracht van Eenvoud
www.krachtvaneenvoud.coach
december 2016