Indisch zijn anno nu
Ik had haar beloofd om mijn Indisch zijn over te dragen aan mijn dochter. Ook zelfs voor later zou ik mijn kleinkinderen over mijn roots vertellen. Mijn lieve nénèh, die nu ruim 5 jaar geleden niet meer in ons midden is. Ik zou laten weten, dat ik die hidung peseh niet zomaar had 'gekregen'. Ik vond het belangrijk, dat juist zij moest weten dat ik mijn Indisch zijn niet zou verloochenen. Dat doe ik overigens al een tijd niet meer. Naarmate ik ouder word en die 1e generatie ouderen aan het uitsterven is, vind ik het steeds belangrijker om die Indische cultuur in leven te houden. Tenminste die Indische cultuur zoals ik die ken. En eigenlijk ben ik daar nog steeds naar op zoek. Ik ben immers hier geboren en opgegroeid. Indisch zijn is al een mengelmoesje, maar met die Hollandse wortels maakt het gevoel voor mij soms nog ingewikkelder. En eigenlijk wil ik zijn wie ik ben, een Indisch meisje.
Toen ik stukken jonger was, hield ik me daar veel minder mee bezig. Als opgroeiende puber had ik niet veel tijd voor een zogenaamd cultureel probleem. Wel wanneer het in het nieuws kwam, zoals destijds bij de treinkaping of wanneer de Pasar Malam Besar er weer was en ik samen met mijn Indo vrienden daar naar toe hoorde te gaan. Dan voelde ik me weer verbonden met die anderen, die ook Indische ouders hadden. Die ook veel rijst thuis aten, een bottle tjebok op het toilet hadden en uiterst beleefd maar vooral streng opgevoed waren. Vergeet daar vooral niet bij, dat wij ineens wat minder goed Nederlands gingen praten. Veel met tjedar tjedoer wat zoiets leek als op Petjoh.
Vanuit huis kreeg ik meer de indruk op zoek te moeten gaan naar mijn roots en dat een reis naar Indonesië me op weg zou helpen. Maar wat zocht ik daar dan? Nee, als puber leek dat voor mij nog niet iets waar mijn hoofd naar stond alhoewel ik wel voelde, dat ik niet helemaal hetzelfde was als mijn Nederlandse vrienden. Raakte dan weer in de war, want ik was toch echt hier geboren en getogen!
Toen ik eenmaal de adolescentie was ontgroeid, werd de drang groter om naar dat mooie beloofde land te gaan. Ik had me veel meer ingelezen over mijn roots en liet mij de meest prachtige verhalen vertellen door de in mijn ogen wijze 1e generatie. Die mensen voor wie ik het respect had, omdat zij toch ooit die zware beslissing hadden genomen om huis en haard achter te moeten laten. Ik wilde met eigen ogen zien hoe het land eruit zag. Ik zou de geuren opsnuiven, de geluiden aanhoren, het overheerlijke eten proeven, de mensen herkennen en voelen hoe warm die tropische warmte zou zijn. Een misschien ietwat naïef idee zou je kunnen zeggen. Maar daar was ik jong voor. En samen met mijn geliefde ging ik een traditionele reis maken langs alle bezienswaardigheden, die je gezien moet hebben wanneer je naar de Gordel van Smaragd zou gaan. Die geuren, kleuren en geluiden klopten. De warmte voelde als een (te) warme deken en de mensen waren meestal heel vriendelijk. Maar was het niet zo, dat ik in hun ogen meer een typische Belanda was? Ik mocht dan wel een bos haar hebben en een platte neus, maar leek ik niet vooral veel te groot? Bovendien kwam ik (te) brutaal over dan de gemiddelde Aziaat.
Na die ene reis naar Indonesië volgde er meer, ook samen met dochterlief. Want hier voelde ik me senang, zij het soms wat gemengd. Natuurlijk had ik die bagage niet, dat Nederlands Indië heette. Maar er was wel een soort van verbondenheid. Aan de ene kant herkende ik iets van het Indisch zijn, maar vond aan de andere kant de zogenaamde nuchtere Hollandse kant ook wel prettig. Ik zag overeenkomsten maar ook tegenstrijdigheden. En heel soms voelde ik zelfs die momenten van 'het nergens meer bij horen'.
Het houdt mij bezig dat Indisch zijn. Er is zoveel moois in het leven, dat me er bewust van maakt een culturele achtergrond te hebben. Het beïnvloedt mijn innerlijke zijn, veelal in haar voordeel. Soms zit het me in de weg maar meestal ook niet. Die tweestrijd is vaak herkenbaar. Of je nu Turks, Marokkaans of van welke andere cultuur bent; Je neemt 'the best of both worlds' met je mee. Ik zie dat als een verrijking en dat geef ik maar al te graag door.
Laureen Paling-Stout
©Kracht van Eenvoud
www.krachtvaneenvoud.coach
juli 2017
.
