Profileren …. Kun je dat leren?

Nog steeds een beetje mijmerend over de avond ervoor zit ik nu achter mijn laptop de nieuwe contacten toe te voegen op mijn Facebook en LinkedIn. Ik heb er ineens een paar nieuwe zakelijke ‘vrienden’ bij. We delen dezelfde passie of liever gezegd delen we dezelfde grondslag waarmee we ons eigen bedrijfje hebben opgezet. Het Indisch erfgoed of is het ‘het voortzetten van onze eigen roots maar dan met een hedendaagse sausje’? Ik weet het niet precies en kan de vinger er niet echt op leggen. Ik voel de kippenvel weer opkomen wanneer ik de paar verhalen even de revue laat passeren, die ik heb mogen aanhoren tijdens de netwerkmeeting a la Indo Business. We delen onze Indische achtergrond en we hebben het over onze zakelijke kant, maar we herkennen ook die drang naar het behoud van het Indisch zijn in de zakelijke wereld. En tegelijk wordt gezegd dat het netwerken anders gaat dan op menig ander business club. Daar ben ik nog niet eerder geweest dan behalve deze dus ik kan er niet over mee praten. Het enige wat ik wel kan zeggen, dat deze voelt als een jas die past. Het voelt senang en dat vind ik fijn. En tegelijk voel ik me een tikkie oud tussen de bruisende generatie die zich al pitchend aan elkaar voorstelt. Wat hun beweegt om de zakelijke wereld in te stappen en waarvoor ze staan. Ik vind het prachtig en mooi tegelijk. Ik zie ook hoe mijn eigen dochter zich hier thuis voelt, wanneer ze enkele leeftijdsgenoten spreekt en bij wie ze zich profileert als een goede upcoming zakenvrouw. Ik ben enigszins flabourgasted. Dat wil ik ook, zo’n attitude, die moed en flair. Niet alleen van haar kan ik leren, maar ook van de velen jonge zakenlieden die er lopen. En wat maakt dan dat deze business meeting net even bijzonder is dan behalve dat er een rijsttafel wordt geserveerd en een veiling wordt gehouden voor de weeskinderen in het vaderland van onze voorouders? Het delen van ons profielschets dat aan het begin van de avond die werd gepresenteerd? Of is het weer die bescheiden houding, een beetje verlegen haast, om niet direct over te gaan tot het uitdelen van die visitekaartjes? Volgens mij herken ik me daar zelf wel in en menig ander van middelbare leeftijd, maar niet die generatie waar mijn dochter toe behoort. Die lijken toch net even met meer gemak zich te kunnen profileren. Ach, misschien is het wel mijn eigen perceptie, maar het voelt wel als een kleine achterstand. Of wil ik toch die Indische bescheidenheid meer in ere houden en is de afwachtende houding een veilige haven waar ik me in thuis voel? Ik weet het niet, maar herken zeker wel de Indo, die zo is opgevoed door die generatie die vanuit het voormalig Nederlands Indië hier naar toe kwam. Je worstelt een beetje met wat dan heet je selfesteem, zelfvertrouwen of zelfverzekerdheid. Het lef hebben van iets meer naar buiten treden om je beter te profileren. Het is geen goed of fout, dat zeker niet. Maar ik merk maar weer hoe mooi het is om die jongere generatie op te zien groeien tussen twee culturen en waarbij het lijkt alsof ze geen ‘last’ hebben van die typeringen, die maar al te gauw gegeven worden aan die o zo gastvrije Indo, die zich eerder op de achtergrond opstelt dan op de voorgrond treedt. Het heeft niets te maken met het geen schaamte hebben of geen respect. Behalve dat het toch eigenlijk een tikkie meer gedurfder overkomt dan de Indo van mijn leeftijd (lees middelbaar). Het is meer een nieuwe lichting die zoveel energie uitstraalt waar ik alleen maar van kan zeggen er veel van te kunnen leren. En dat het assertief zijn, je net iets meer open stellen voor die ander, je bescheidenheid een beetje parkeren zonder arrogant te zijn, je soms net even iets verder brengt en je daardoor meer terugkrijgt wat je graag zou willen.

En toch staat er geen leeftijd voor want ik merk aan mezelf ook best aardig op weg te zijn naar het omgaan van opgroeien tussen die herkenbare culturele patronen, al dan niet aangeleerd, om zo me ook net even iets beter te kunnen profileren tijdens meetings zoals deze. Of ik daar begeleiding in heb (gehad)? Jazeker wel. Zelfreflectie, gesprekken met vrienden maar ook coaching is een prima hulpmiddel om aan jezelf te werken. Niet alleen tijdens meetings als hier omschreven, maar gewoon om ook meer achter of voor jezelf te staan. Je te laten zien en gehoord te willen worden met die positieve intentie die iedereen wel zou willen hebben. En daarom denk ik juist dat het mooi is om dit te delen met die ander. Juist om ervan te leren!

Een blik van herkenning? En vraag je je af hoe zou het anders of zelfs beter kunnen? Stuur dan een mail naar mij via laureen@krachtvaneenvoud.coach en dan nodig ik je graag uit voor een gesprek.

Laureen Paling-Stout

©Kracht van Eenvoud
www.krachtvaneenvoud.coach
21 november 2015